 |
 |
چه سنــگیــن روزهــایـیسـت
هیــچ آتــشی نیــست کــه گرمـم کنـد
هیـچ خورشــیدی نیـست که بر مــن خنــده زنــد
همه چیــز تهی ست ؛ همه چیــز سرد است وبی ترحم
حتی همه آن ستارگان روشن و دوست داشتنی
بی هیــچ تســلایـی مــرا می نگـرنــد
از آن دم که در ژرفای قلبم دریافتم
عشق نیز می تواند بمیرد
( هرمان هسه )
پروانه رو نگاه کن ! ببین ، داره میسوزه
به عشق نور شمعه ، به عشق اون میسوزه
بلبلک و نگاه کن ! ببین، داره میخونه
واسه نگارش نغمه ی خوش میخونه
منم میخوام بسوزم ، به عشق تو بسوزم
منم میخوام بخونم ، برای تو بخونم
((منو بی کس ، منو بی یار ، منو عاشق کردی رفتی
منو محروم از نگاهت ، منو کوچیک کردی رفتی ))
صفحه ی زندگی ما پر حرفای قشنگ بود
فرش خونه ی دل ما پر رنگای قشنگ بود
جاده زندگی ما خالی از هر خار و سنگ بود
تصویر زندگی ما پر ز رویای قشنگ بود
((چه گناهی کرده بودم ...
که منو تنها گذاشتی
رفتی از برم ، عزیزم
منو بی یاور گذاشتی ))
(شعر از حقیر ) 31/3/84
شاید آن روز که سهراب نوشت : تا شقایق هست زندگی باید کرد
خبری از دل پر درد گل یاس
نداشت باید اینجور نوشت هر گلی هم باشی چه شقایق چه گل پیچک و یاس زندگی اجبارست
باز هم
فصل ِ نشا کاری ده آمده است :
مردهایی کاری ،
کیسه هایی بر دوش
رو دها رابه کمک می خوانند !
کیسه هایی شلتوک
که به سر کردگی سنگِ بزرگ
بر دل ِ رود
رجز می خوانند
و نشا از دل ِ هر دانه برون می آید!
آنطرف خیش فرو برده به خاک
گاو آهن هایی
که زمین را
به خراشی نگران می سازند
تا غمی را
به دلی سبز کنند !
باز هم
فصل ِ نشا کاری ده آمده است؛
پدری نیست بکارد به زمین بذری را ،
پسری کیسه بدوش ،
راه ِ رودی در پیش
تا به تقدیر
نبازد دیگر !
باز هم ....
فصل ِ نشا کاری ده آمده است ؛
کرت ها
منتظر ِ رویش ِ بذر
و گرازان به تکاپو در آن
بوی ِ باروت و علف مزرعه را پر کرده !
پسرک پای زمین ،
موقع شب ،
روی سر فصل ِ کتاب ِ تاریخ ،
لحظه ای چشم فرو می بندد
و سرش خم شده بر زانویش
با خیالی شیرین
با نمک می خندد !
لحظه ای می خوابد
با خیالی سرشار
می کند از تن ِ او هم خالی
خواب، آشفتگی ِ لحظه ی کار !
پسرک می خوابد ،
خواب ِ خوش می بیند :
آخر ِ فصل ِ درو ،
خرمنی مالامال ،
کودکانی شاداب ،
بر الاغان شده خرمن همه دم
پا به رکاب !
آنطرف تر هم خوشه چینی
بذر ِ جا مانده ز ِ هر خرمن را
توی خورجین ِ زمان می ریزد !
آخر ِ فصل ِ درو ،
خرمنی مالا مال
و نگاهی به تبسم پر ِ غم از طرف ِ
مادر ِ او
به تبسم که:
پسر بچه ی او مرد شده
و به غم چون؛
به نگاهی،
پدرش را
به گمان می آرد !
پسرک هم ؛
به نگاهی همسان ،
با غروری سرشار
که به هر لهجه،
ز ِ هر بند ِ وجودش ،
جاریست
چشم در چشم به مادر شده
واندم
به زمان می خند
که گذشتش نتوانست به سختی هایش
همّت ِ آن پسرک را
کمکی سست کند
و به تقدیر
که آن روز ،
در آن ثانیه باخت
به تکاپوی ِ
پسر بچه ای از جنس ِ زمین !
باد ،
موی پسرک را به تلاطم انداخت ،
خواب ها پنهان شد ،
پسر از روی ِ کتاب ِ تاریخ ،
سر ِ خود را برداشت ،
به زمین خیره شد و
خنده ی او مبهم گشت !
پسرک دست به دامان ِ طبیعت آورد
تا زمین سبز شود !
در زمین خوشه نبود ،
آب و گل بود و بذر !
... ،
کرت هایی بی رنگ !
....
باور انگار نداشت
خواب ِ خوش می دیده !
بغض هایی به گلویش آمد
و به سختی ترکید !
بغض ها گریه شدند ،
اشک ها آبی رنگ
و کتابش ، پُر ِ رود !
رود ها شاخه شدند ،
برگ ها شالیزار
و کتاب ِ تاریخ ،
کرت هایی پُربار !
پسرک گریان بود ،
باور انگار نداشت
که ز ِ هر غصّه ی او
دانه ای از دل به نشا آمده است
و ز ِ هر اشک ِ غمش ؛
خنده ای از جنس ِ خدا
سبز شده !
ولی آن لحظه ی سبز
چیره بر یک تقدیر
خنده می کرد
و آن شب پسر ِ شالیزار
بر دلش پیدا شد
حسّی از جنس ِ پدر !
ستاره
سروده شده در 04/03/1386
در کوچه باغ پر طراوت اندوههایم
که از صدای شکیب خنده های تو آکنده است
تو زیباترین پرنده عشقی هستی
که بر برفهای خوشبختی من تکیه زدی
بگذار بر صفحه تاریک و بی رنگ زندگی ام
تنها عطر و بوی تو پاشیده شود
که آن گاه در زیر باران پر طراوت دوستی
بر سجده گاه پیشانی ات بوسه زنم
چرا که من از تمامی چشمها
تنها چشمان تو را برگزیده ام ...
تنها صندلی آخرین ایستگاه قلبم از آن ِ توست
که
توتنها مسافر رسیده به این ایستگاه آخری
می توانی بمانی و بر آن بنشینی
و یا نمانی و بروی
فرقی نمیکند
چرا که:
تنها صندلی آخرین ایستگاه قلبم از آن ِ توست
ویرانه نه آنست که جمشید بنا کرد ... ویرانه نه آنست که فرهاد فرو ریخت ... ویرانه دل ماست که با هرنگه تو ... صدبار بنا گشت و دگر بار فرو ریخت
وقتی خدا مرد را افرید............داشت تمرین می کرد
آبادانیه میره تهرون سوار اتوبوس میشه ، به راننده بلیط میده ، راننده میگه آقا این بلیط ماله آبادانه !! آبادانیه میگه : کوکا چیشتو خوب باز کن ! روش نوشته آبادان و حومه
یارو میره قبرستون میبینه همه رو قبرها نشستن ؟
میگه:چه خبره؟
میگن:سوالهای شب اول قبر لو رفته گفتن فعلا بیرون باشید!
******
بزرگ ترین دشمن بشر پوله... پول... هرچی دشمن داری بده به من، و خودتو خلاص کن!
یارو رادیولوژیست میشه به مریض میگه: تو عکستون یک شکستگی تو دنده راست سینتون دیدم، با فتوشاپ درستش کردم
من جز «مشروط» زیستن نتوانم**************** بی «صفر» کشید بار تن نتوانم
من بنده آن دمم که طفلم گوید****************«لیسانس بگیر بابا» و من نتوانم
******
به مجنون زد شبی لیلی اس_ام اس * که آخر تا به کی تأخیر و فس فس * اگر عقدم نخوانی سال جاری * روم تهران شوم دختر فراری
در زندگی افرادی هستند که مثل قطار شهربازی هستند
از بودن با اونا لذت می بری ولی باهاشون به جایی نمی رسی
******
ما چون دو دریچه رو به روی هم
آگاه ز هر بگو مگوی هم
هر روز سلام و پرسش و خنده
هر روز قرار روز آینده
عمر آینه ی بهشت اما آه
بیش از شب و روز تیر و دی کوتاه
اکنون دل من شکسته و خسته ست
زیرا یکی از دریچه ها بسته ست
نه مهر فسون نه ماه جادو کرد
نفرین به سفر که هر چه کرد او کرد اخوان ثالث
******
آخرین خبر از اون دنیا : پل صراط رو برداشتن و جاش تله کابین گذاشتن ، راحت باشید !
******
عشق با غرور زیباست ولی اگر عشق را به قیمت فرو ریختن دیوار غرور گدایی کنی... آن وقت است که دیگر عشق نیست... صدقه است
******
ورود جناب آقای سردبیر را به وبلاگ خوشامد می گوییم( با تشکر فراوان).
...
من یا تو؟
سکه دوستی!
بیهوده!
یاد
بهار!
ذهن پنجره!
!
تیغ زمانه!
!!!
!
بی صدا
سر در گریبان!
از جنس خودم!
فصل کشتار!
[همه عناوین(324)][عناوین آرشیوشده]
 |
 |
