مرغکی بود اسیر در قفسی

توی این شهر غریب وتاریک

تک وتنها بدون یاری

شعر غم را می خواند

و به امید این راه

چشم براه رهگذری

که بیاید از دور

بگشاید در این زندان سترگ

چه خیالی        چه امیدی

و به امید روزی که بیاید یاری

از پس روشنی صبح امید

بشکند این قفس سنگی را

ببرد تاریکی از این شهر سیاه

و کشد ناز این مرغک خسته

وای چه خیالی       چه امیدی

مرغک خسته تا لحظه ی مرگ

منتظر قاصدکی

که بیارد خبری

و بگوید با مرغ

آن سوی این تاریکی

یک نفر هست هنوز منتظرت

اما

چه خیالی             چه امیدی

                                                                                          7/10/86

...
من یا تو؟
سکه دوستی!
بیهوده!
یاد
بهار!
ذهن پنجره!
!
تیغ زمانه!
!!!
!
بی صدا
سر در گریبان!
از جنس خودم!
فصل کشتار!
[همه عناوین(324)][عناوین آرشیوشده]