در جواب دل نوشته ی خانم اسدی .

نویسنده:

یکشنبه 86/10/30 ساعت 5:51 عصر

عزیزم شرمنده جواب من اونقدر طولانی بود که روم نشد تو قسمت نظرات

و بلاگ بنویسمش . خلاصه اش اینکه به بزرگواری خودتن ببخشید.

و امّا ..... جواب :

آزاده قربونت برم خودت هم خوب می دونی که خیلی از اونایی که هر روز داری بخاطرشون می شکنی حتی ارزش فکرکردن رو هم ندارن چه برسه به اینکه ....

می دونم خیلی سخته که سنگ باشی در حالی که نیستی و سخت تر از اون اینه که ؛سنگ نباشی و بخوای به عادت زمونه بقیّه رو بشکنی ، چون اینطوری ممکنه طرفت اونقدر محکم باشه که در قبال ضربه ای که می خوای بهش وارد کنی خودت ترک برداری امّا گلم ، نمی شه همیشه سست باشی و بذاری بقیّه تصمیم بگیرن که قراره بشکنی یا باقی بمونی ،میدونم خیلی سخته امّا کافیه یه بار اراده کنی یه بار واسه همیشه ، نه یه بار به نیّت نیمه تموم گذاشتن و دوباره از نو شروع کردن کاشکی یادمون باشه هرچند فرصت ها در حال تکرار شدنه امّا همیشه به یه جایی می رسیم که آخرین

مرتبه اس و اگه آخرین مرتبه فرصت آخرمون باشه باید تمام تلاشمون رو بکنیم که تو همین فرصت باقی مونده چیزی رو که می خوایم به دست بیاریم وگرنه هیچ وقت ...بیا این بار فکر کن فرصت آخره و تا اونجایی که واسه ات امکان داره تلاش کن . یه کم جدّیت به خرج بده می دونم که ؛ می تونی.

و در آخر : واسه کسی بمیر که واسه ات تب کنه