نگاه تو اميد را به دشت هديه ميدهد

و اين تن خميده را به جشن مرگ ديو كهنه مي برد

نگاه تو اميد را جوانه را نسيم را بر تك درخت شوره زار مرگبار زندگي

_ نويد مي دهد_

برف که مي بارد

مهرباني را

مي شود در نگاهشان ديد

.

.

.

اما اين همدلي فردا مثل برف با نور خورشيد ناپديد مي شود